"Kalp onu en çok kıranı sever aklın başka der, kalbin başka... Nedeni, nasılı olmaz. Nice kitapta bahsi geçer sonu malumdur; ama her seferinde yeni baştan yazılır. Sevilen gider, aklın "bırak gitsin" der, kalbin bir yüze, bir bakışa, bir tek saç teline, bir kokuya takılır kalır. Kalbin kendisine ihanetidir aşk kalbin kendini bıçaklamasıdır, hemde en orta yerinden, hemde milim şaşmadan...
Peki ya aşık dediğin bilmez mi bunu bilmez diyen aşktan da bir haberdir; çünkü aşık olan kıldan ince kılıçtan keskin bir köprüde çıplak ayak yürür, kanayarak yürür kanadığının farkına varmadan en çok seven en çabuk düşer köprüden, sevdiğinin günahları da ona yazılır. Çünkü aşık dediğin bir dağın altında kalacağını bilse vazgeçmez aşıklığından, toz olur dağılır, kül olur savrulur, su olur taşar ama vazgeçmez. Kalbin göç mevsimidir aşk... Vakitsiz, apansız ve kar kapamışken bütün yolları çıplak ayak bir göçün vaktidir, ne tutabilirsin aşığın kolundan ne durabilirsin önünde ne de gitme diyebilirsin, sonrası uzun bir hasret sonrası hiç bitmeyecek bir kalp ağrısı."
